Duke u kthyer në shtëpi në ulësen pranë erdhi u ul një zonjushë. Nuk rrinte e mbështetur por mbahej mbi mbrojtësen e ulëses së parë. E rreth 10 minutë pasi që kishte hipur në autobus po e thërret dikush atë në telefon. Unë me cep të syrit e vërejta burimin e dritës nga ekrani e fillimisht mendova mos e kam harruar telefonin tim por kur e pash kush ishte duke thirrur e kuptova që nuk ishte telefoni im.
E ajo kishte për të zbritur pas 10 minutash.
Si kishte arritur telefoni aty pas saj në karrigë ishte paksa e pakuptimtë.
Por, e lajmërova atë zonjushën që mbase ishte telefoni i saj.
Edhe ajo u habit se si është e mundur të dilte telefoni aty dhe e morri dhe foli me telefonuesen.
Dhe pastaj më falenderoi.
Ahmet Murati 